Two and two always makes a five

Bugüne kadar hep uzaktan sevdim radiohead'i,koca dişlerini bana doğru gösterirken,salyalarını akıtan pitbullu uzaktan sever gibi.Çünkü biliyordum eğer yakalarsa asla kaçamayacaktım ondan.Bir an için ön yargılarımı atıp titreyen elimle girdim klasöre.Listenin başına bildiğim şarkılarını koydum önce,rastgele seçtiklerimi de sıraladım, bir kaç haftadır dinlemekteyim.Şimdi ise bir kolum onun dişleri arasında...Tuhaf.Kolumu koparmıyor,iğne tadında hafif hafif hissediyorum dişlerini.İnsanı melankolik yaparmış,yok intihara sürüklermiş hede hödö hüdü bi şeyler diyorlar bunlar hakkında.Ben o konuları çoktan kapattığım için mi bilmiyorum artık terapi gibi geliyor müzikleri.Ve çok yakın bir yerlerden,içlerden geliyor ses.Sanırım artık dostuz ve iki kere iki her zaman beştir.